από την Ελένη Βασιλοπούλου, δημοσιογράφο @elena_juniorsclub
γιαγιά! μια σπουδαία και σημαντική παρουσία στη ζωή όλων μας! Είναι αυτή η οποία μας κάνει όλα τα χατίρια και έχει ένα μοναδικό τρόπο να μας παρηγορεί όταν κάτι μας στεναχωρεί. Είναι η αγκαλιά της τόσο ζεστή όσο των γονέων μας… Η υπομονή της, ανεξάντλητη και ο χρόνος γι αυτή δεν υπάρχει όταν βρισκόμαστε μαζί της, διότι εμείς είμαστε όλος ο κόσμος της! Φτιάχνει πάντα τα πιο νόστιμα φαγητά και τα πιο λαχταριστά γλυκά για να μας τα προσφέρει απλόχερα. Είναι πάντα γενναιόδωρη, νοιάζεται για εμάς, έχει τη σοφία να συμβουλέψει και την πείρα να μας καθοδηγήσει.
γιαγιά, κάθε παιδί την χρειάζεται στην ζωή του!
στη μνήμη της γιαγιάς μου!
“…γιαγιά μου, τώρα που σε έχασα και νιώθω ένα μεγάλο κενό στη ζωή μου, τώρα μπορώ να αισθανθώ κάθε στιγμή μαζί σου. Τώρα, θυμάμαι κάθε λέξη, κάθε σου αντίδραση από τα πειράγματα μου. Μου λείπει η αγκαλιά σου, εκείνη που αναζητούσες συνέχεια κι εγώ μέχρι χθες, τη θεωρούσα δεδομένη.
…Πρόσεχες την εμφάνιση σου και ήσουν τόσο όμορφη, τόσο γοητευτική. Λεπτεπίλεπτη, αρχόντισσα με ολόλευκη επιδερμίδα και μυρωδιά σα μωρού παιδιού (μέχρι την τελευταία σου στιγμή…)
…γιαγιά μου, ήμουν πάντα παιδί για εσένα. Έτσι, μας έβλεπες όλους. Μας φρόντιζες και σηκωνόσουν να κάτσουμε εμείς, για να μην κουραστούμε.
…θυμάμαι, όταν άναβες το καντήλι και προσευχόσουν για όλους μας. Μας σταύρωνες πριν κοιμηθούμε για να μη δούμε κακό όνειρο.
…θυμάμαι, τη χειροποίητη μερέντα, τα γλυκά κουταλιού που έκρυβες στο ντουλάπι κι εμείς πάντα τα βρίσκαμε, τα υπέροχα μυρωδάτα διπλωτά με το καρύδι και το σιρόπι, τις τηγανίτες και εκείνο…., το λιωμένο κεφαλοτύρι στη ξυλόσομπα…
θυμάμαι εσένα στη ραπτομηχανή σου…, έραβες τα πάντα… και μας διόρθωνες τα ρούχα μας. Έραβες και ρουχαλάκια για τις κούκλες μου…
…δεν έλεγες ποτέ όχι στα πειράγματα μου… πρωταγωνιστούσες στα καλύτερα βίντεο (η γιαγιά μιλάει αγγλικά)…και τώρα;;; Τώρα μου έμειναν αυτά… και οι γλυκές σου κουβέντες ηχούν στο μυαλό μου…
μα εσύ μου λείπεις…
…πονάει πολύ η καρδιά μου γιαγιά μου, αλλά δεν είσαι εδώ να με κρατήσεις αγκαλιά… όπως όταν ήμουν παιδί όπου με μετέφερες στην αγκαλιά σου γιατί δεν ήθελα να περπατήσω στο δρόμο…
γιαγιά μου, δε μπορώ να σε αποχαιρετήσω… δεν αντέχω στην σκέψη ότι σε έχασα, δε θέλω να μη σε ξαναδώ…
γιαγιά μου, ήσουν μια από τις δυνατές αποχρώσεις της ψυχής μου, ήσουν μία από τις πιο λογικές φωνές, ήσουν εκείνη που πείραζα χωρίς να διαμαρτύρεσαι ποτέ…
και τώρα, η ψυχή μου έχει γκρι αποχρώσεις, η φωνή σου υπάρχει μόνο στο μυαλό μου και δεν έχω κάποιον να ανέχεται τις πλάκες μου…
τώρα, ποια θα αποκαλώ ¨γιαγιά μου¨;
…έζησες σαν άγγελος που μας προστάτευες και τώρα ξέρω ότι η ψυχή σου, θα είναι εκεί… μαζί με τους άλλους αγγέλους…”
χωρίς αντίο… γιαγιά μου, γιατί οι άνθρωποι χάνονται από τη ζωή μας, όταν τους ξεχνάμε…
